کابوس‌های کال

«تنهایم نگذار عزیزم. آدم همیشه نیرومند نیست.» کامو نوشته. و راست می‌گوید. نقطه‌ای هست -که دیر و دور باد!- که از آن‌همه توش و توان آدمی، دیگر نشانی نمی‌ماند. آه اگر آدمی را دستِ یاری‌گری نباشد...از پا خواهد افتاد: «تنهایم نگذار عزیزم. آدم همیشه نیرومند نیست. هر چقدر هم که فکر کند تواناست، ممکن است نتواند بر رنج‌هایش چیره شود. وقت‌هایی که آدم خود را بیچاره‌ترین احساس می‌کند، فقط نیروی عشق است که می‌تواند او را نجات دهد.»
اوحدی هم همین را می‌پرسید:
«بی ‌تو تاریک نشستم، تو چراغِ که شدی؟»
عراقی از همین زخم بود که می‌نالید:
«با یارِ چنین، چنین کند یار؟»
و حافظ هم لابد از همین درد گلایه می‌کرد:
«یارِ دیرینه ببینید که با یار چه کرد...!»